Na początku było płótno

Niedawno odwiedziłem Bogdana Wojtasiaka w jego pracowni. Artysta z ogromnym zaangażowaniem prezentował mi swoje obrazy. Nie szczędził im lakonicznych komentarzy: zarówno subtelnych komplementów, jak i czułych utyskiwań. Z widocznym niepokojem reagował na wielokrotnie powtarzane przeze mnie pytanie o strategię rozmieszczenia obrazów w galerii. Choć coraz wyraźniej czyłem, że moje pytania należą do innego świata, nie rezygnowałem, ufając w zasadność ich stawiania. Przecież chciałem jedynie wiedzieć, jak będzie wyglądać wystawa. Kiedy odpowiedział, zrozumiałem, że ten niepokój nie wynikał z niewiedzy artysty, ale z jego zdziwienia, że nie rozumiem, iż na to pytanie nie ma – a w każdym razie być nie może – wyłącznie jego odpowiedzi. „One ustawią się same, ja dam im jedynie trochę tlenu” – stwierdził refleksyjnie. Dopiero wtedy rozpoznałem w mojej ciekawości niestosowność zachowania intruza, który próbuje ogarnąć tajemnicę za ceną stłamszenia jej prawa do intymności. Pytałem artystę o spełnienie się w sytuacji, której intymność tworzy nie on sam, lecz wraz ze swoimi obrazami. I dlatego nie on i nie one, lecz oni – to znaczy obrazy i artysta – podobnie jak wielcy kochankowie – na pewno będą wiedzieć jak TO zrobić. „Kochaj i rób, co chcesz” – radził kiedyś nieroztropnie św. Augustyn. „Kochaj obrazy i rób wraz z nimi, co chcesz” – wydaje się mówić roztropnym krzykiem swojej twórczości Bogdan Wojtasiak. Inny wielki filozof mawiał, że każdy ojciec jest zarazem dzieckiem swojego dziecka. Ta myśl Schellinga przypomniała mi się, gdy przyglądałem się Wojtasiakowi w chwilach zapraszania mnie do świata kolejnego swojego obrazu. Najpierw artysta maluje swoje obrazy, by później być samemu przez nie współtworzonym.